التهاب عشق

آتش این عشق چون بالا گرفت

دامــــــن ما را نه آن تنها گرفت

جمله می سوزند با آن خشک و تر

شعله اش از خاک تا دریا گرفت

آن یکی دل می گدازد در سکوت

دیگــــــری را خون دل مانند قوت

بی نصیب از التهابش کس نماند

میوه یی از گرمی اش نارس نماند

وه چه غلیان می کند در سینه مان

می بـــــــــــرد فریاد مان تا آسمان

شکر ایزد شعله اش در ما گرفت

عشق مجنون آتشش لیلا گرفت

هر دو می سوزیم، اما سرخوشیم

از شراب عشق مست و ناهوشیم

در سایت کوروش عزیز پستی خواندم هوس کردم چیزی برایش بنویس. این شد.

بهانه ی دیدنت

دلم بهانه گیر  ِ توست، نگاه من بهانه است

زبان سر بریده باد، زبان تن دو گانه است

پرنده ی نگاه من به آسمان ِ تو خوش است

نگاه سوخته بال من ، برای آشیانه است

به باد داده ام تنم، به دست تو رساندم

سرم به دامنت گذار، به دست باد شانه است

مپرس دلم چگونه است، بدون نقش روی تو

به سنگ خورده سینه ام، هزار خرده دانه است

کنار آب و برگ ِ تو ، نشسته بلبل ِ دلم

برای وصف ِ روی تو، ترانه در ترانه است

مگو هزار چون من است ستاره های پر فروغ

تمام ماه ِ صورتت برای من یگانه است

قسم به این دو روز عمر، نمی شود ترا ندید

گناه دوری از رخت، به گردن ِ زمانه است

دیدن اش را دوست دارم. برای من نقش ِ حضورش، بهشت را باور کردنی می کند.

فلک را سقف بشکافیم

سینه می جوشد ولی یک حرف نیست       حرف ِ دل انبوه و قدرش ظرف نیست

میـــــزند بــــر استخوان سرمــــــا، ولی        علــت ِ سرمـــای مـــا از برف نیست

هرچــــه فریادست در دل می کشیــــم        فعل ِ این فریاد بـــر این صرف نیست

طرح ِ نــــو بر سقف ِ نــــو بـایــد کشید       پی نهادن بـــر فلــک با حرف نیست

منم منم زیاد می کنیم ، اما به قدر نیم من تلاش نمی کنیم.

به کسی بر نخورد با خودم حرف می زنم. تازگی خود درگیری پیدا کرده ام.

یاد استاد

یادم آمــــد یاد ِ آن استاد ِ مهر         دل گرفت از دوری اش در حال شعر

گفتم از او ذکــــر خیری آورم           نام خوبــش لای شعری آورم

چند وقتی دل شکسته از کسی است        غصه هایش از غم دنیا بسی است

از قلم اندوه و غم ، از دیده اشک          یک به یک می ریزد از انبان ِ مشک

آسمانش ابری از بخت ِ فریب           درد دارد آن هم از دست طبیب

آنکه باید مرهم ِ مهرش بداد        طفل هجران از شکم بهرش بزاد

او نفهمید قدر ِ این قندان ِ ما          تا کند درمان ِ او درمان ِ ما

ای بــــــدا ! آن یار از دستش غمی ست       عمر شادی از حضور ِ او کمی ست

ای بــــــــدا ! آن یار یاور نشد       رفتنش از پیش ِ دل باور نشد

غم بخور استاد من! غم خوردنی است        آنقدر غم خورده ایم دل آهنی است

غم بخور استاد من! غم اندک است        خرمن ِ غم چاره اش یک فندک است

این نشد آن می رسد با اشتیاق         غصه لاغر می شود، دل بــــاز چاق

گور بابای ِ هر آنکس بی وفاست       چون نباشد بی وفا دنیا صفاست

دلم برای استاد کوروش تنگ شد. این شد که دق و دلی ام را سر کاغد و قلم در آوردم. غیر از شعر هم زبان گفتن بلد نیستم. نقصان یکی دو تا نیست.

روز یلدا

دوست داشتین اول هر بیت یک "کاش" و در آخر آن "ولی افسوس" بگویید، شاید حال مرا بیشتر درک کنید.

کاش روزی روز ِ یلــــــدا می رسید      بعد ِ عمری شب به فردا می رسید

زیر کرسی می گرفتیم دست ِ هم      دست مجنون دست لیلا می رسید

از میان ِ پنجــــــــره خورشید بـــــاز      تا ســـــــر ِ بالیــن بــابــا می رسید

چادر ِ گلــــــدار مـــــادر  در نمـــــــاز      دامــــن مهرش بـــه دریـا می رسید

همنـــــــوا با نغمــــه ی ناقوس ها      بانگ ِ پشتــو تـا به سینا می رسید

از در ِ مسجد فقط با قصـــــد ِ قُـرب      یـک مسلمانـــی کلیسا می رسید

از درختــــــی در بهشـــــت ِ خاکیان      سیـــــــب آدم دست حوا می رسید

جـــــــای این تسبیح پــــاره از بشـــر      یک انـــــار ســــــرخ و زیبا می رسید

...

کاش یلــدا شــب نبود و یــک شبی       منتظــــر بودیـــم تــا یلــدا می رسید

دوست داشتم پیشاپیش یلدا را تبریک بگویم و می گویم، اما کاش آنقدر که طولانی ترین شب سال برای مان عزیز است، به فکر روزهای بلند زندگی نیز هم بودیم.

کاش کوتاهی روزهایش را به گردن بخت و بلندی شبهایش را قسمت نمی خواندیم.

یلدایتان مبارک

خط خطی های ناخوانا

می کشم خطی شروعش از خیال      انتهایــــش نقطـــــــه ای در یک محال

از محال آمــــد به خاطـــــــر نام دل      زانکـــــــــه دل را در محالاتــــست بال

آتشی بـــــا آه بــــــــر پـــا می کنم      تا بســــوزم سینــــــــه را در اشتـعال

چونکه فریاد از دلم برخاست سخت      باز می گویم کمــــــی دیگــــــــر بنال

هر بلا بر مـــــــن رسید از دل رسید      جان به لب آمد، زبان در قیـــــل و قال

هرچه را من می کشیدم با سفیـــد      پشت سر در دست ِ دل دیـــدم زغال

ای رفیقان! بی دلی امــــــری محال      با دلـــم هم روی زردم چــــــــون هـلال

پاره خطّزندگی کِی دسـت ماست؟     کی به دست خود نوشتیم خطّو خال

دست ِ ما را دسـت ِ دل دادند دوش      خط کش و پــــرگار ِ ما هیچست حال

آنکه ما را بی قلم خــــط داده است        می دهــد مـــــــا  را به میلش انتقال

از شــــروع ِ  خــــطّ  ِ  ما تا انتهــا        دل مهندس باشـــــد و مـــــــا اشتغال

پس قلم را دست دل بایـــــد سپـرد        بعد از این دل می کشد نقش ِ کمال

میکشم خطّی شروعــش نقطه ای       نقطه ی پایـــــــــان بمانــــــد در خیال

خودم هم از خط خطی های ناخوانایم سر در نمی آورم. به دنبال راهی برای فرار از مدار بسته افکاری هستم که مدام مرا از نقطه ای به نقطه ای دیگر وصل میکنند.

انتظار بی جا

" کسی که دیگر منتظر کسی نیست ، کسی که دیگر شاید کسی نیست "  کوروش عزیز

اینم حرف دل آرمان در این زمینه :

کسی دیگر کسی را منتظر نیست

سفر نزدیک و اما همسفر نیست

کسی آبی نمی ریزد به دنبال

کسی دنبال درد و دردسر نیست

خیابان مملو از همنوع دیدم

ولی از جنس آدم یک نفر نیست

گذشت آن روزگار ِ  خوب ِ پرواز

خیال خسته مان را بال و پر نیست

تن ِ تنها به دوش ِ خسته افتاد

برای نعش خود  نا در کمر نیست

زمین از گـــــــور ما  آبــــاد گردید

کفن بر تن ولی خاکی به سر نیست

سیه پوشیـــــــــــم  اما خنده بر لب

عجب بر ما به چشمی اشک تر نیست

برادر ! انتظارت را نگــــــــه دار

کسی دیگر کسی را منتظر نیست

خاطرات سوخته

وقتی که بچه بودم

                      گرگی به گله ام زد

در غفلت بلوغــــــم

                      برقی به کله ام زد

دزدید باورم را

                      افکـــار ســــاده ام را

چون دید مست نورم

                     نوشیــــــد باده ام را

***

وقتی بزرگ گشتم

                      گرگی به گله ام زد

در خرمن فروغــــم

                      آتـــش به کله ام زد

دزدید قصــــه ام را

                      شعر و ترانــــــه ام را

وقتی شنید بانگم

                      آویخت شانــــــه ام را ^*

  ^*  اشاره به کاری که شاپورر ذوالاکتاف با اسیران رومی کرد.

خاطرات کودکی ام در خاطرم زنده شد و سادگی ام در پیش گرگان روزگار آزارم داد.

کاش دوباره بزرگ می شدم تا بزرگتر فکر میکردم.

عطش مرگ

عطش به جان من مریز

مرا به جان چه حاجت است

به تیر و دشنه خون مکن

مرا به زخـــم عادت است

ننالم از بلای دهر

رضایتم به قسمت است

دلم اسیر خاک نیست

رها از این اسارت است

کویر و خار سد نشد

وصال یار زحمت است

تمام غصه ها کم است

اگر برای رخصت است

شراب مرگ می زنم

 که روزگار ِ عشرت است

گذر از این کویر ِ غم

گذر به باغ رحمت است

مرا عطش به آب نیست

عطش به آب ِ جنّت است

تو ای پلید ِ دل سیاه

بیا که مرگ راحت است

بزن به سینه ام خدنگ

زمان ، زمان هجرت است

فلسفه مرگ را در کتاب عاشورا هنوز درک نکرده ام

انچه در بالا گفتم یک درک ناقص از کمال دست نیافتنی قصه ی کربلاست.

قصه سرخ

در کنــار  ِ برکــــــه ای آب خنــــک     یـــاد ِ لبهـای تــــــو می ریــزد نمک

چشم ِ بارانی خجــل از خــاک تو     خاک ِ یادت از عطــــش دارد تــــرک

دست ِ ما کوتاه و خـــرما بـر نخیل     دست یاریّ ِ تو می خواهد کمک

قصـــه ی ســـرخ ِ تو در طول زمان     قلب ها را می نـــوردد تـک به تــک

هر کسی در گوشـــه ای از نام تو      عاشقانه می کشـــد با دل ســرک

قصــــه گوی قصـــه ات دلها شدند      از خــــــــدا تــ ا آدم و جـــن و ملــک

آنکـــــه را از تو نشانی برده است     تاج ِ عـــزت می نهد بـر ســر فلــک

مولا حسین جان! شعرهایم الکن و در شان و قامت بلند تو نیست. اما برگ سبزیست تحفه درویش.