آبدزدک

این آخرین پست وبلاگ آبدزدک است.

 برای بودن و حیاتش  خیلی تلاش کردم اما انگار عمرش سر آمده است.

از همه دوستان که همیشه در کنارم بودند تشکر بسیار دارم.

اسم نمی برم تا خدای نکرده کسی را  از قلم نیاندازم.

هر چیزی سرانجامی دارد. من وبلاگهای زیادی داشته ام که عمرشان به این دنیای مجازی نمانده است. البته هنوز بعضی هاشون در قید حیاتند.

برای نبودن دلیل لازم نیست. آنچه دلیل میخواهد بودن است .

 اما از زبان حافظ بگوییم حرف دل را شاید بهتر باشد:

در کار گلاب و گل حکم ازلی این بود    کین شاهد بازاری ، وان پرده نشین باشد

و حرف آخر مثل همیشه شعری آبکی از خط خطی های آرمان که هیچ وقت نام واقعی اش آرمان نبود.

زندگــــــــــی آب روان اس، آبدزدک!    زندگـــــی دزد زمان اس، آبدزدک!

زندگی خاطــــــــره ای بیش نبـــود     زندگی نامــه رسان اس، آبدزدک!

زندگی گرچه سرابی است قشنگ     زندگی بــــــــاور آن اس، آبدزدک!

زندگی بــودن ِ بسیــــــــار نبــــــود      زندگی راحت ِ جان اس، آبدزدک!

زندگی حــرص و ولـــع نیست ولی      زندگی قصه ی نان اس، آبدزدک!

زندگی بغض فـرو خورده ی ماست       زندگی خنـده کنان اس، آبدزدک!

زندگی قصـه ی وبلاگ مـــن است       زندگی هـــا گذران اس، آبدزدک!

اس= است

یا علی

در پناه خدا باشید

بعثت

بعثت پیامبر نور و رحمت بر همه دوستان و مسلمانان مبارک

سلام و صلوات بر آن وجود نازنین که در آسمان ها عزیزتر از زمین است

از آسمان آمد نــــــــدا        اقرأ بگو ای مصطفا

ای نور حق بیرون بیــا        از ظلمت غار ِ حرا

آدم فرامـــــــوشم نمود      در سینه خاموشم نمود

با بُت همآغوشم نمود      فریاد کن از نو مـــــرا

زشتی چه زیبا گشته است    نیکی چه تنها گشته است

شیطان چه آقا گشته است    عیب است این بر ما خدا

عهد مرا آدم شکست        جای خدا شیطان نشست

مهر بتان در سینه بست     بُت را نه زیبد جای ما

قابیل ها بسیار شد       هابیل ها بر دار شد

آدم به حوا هار شد        دیگر نبود از ما حیا

هر کس فرستادم نشد     هر معجزی دادم نشد

آدم کمـــــــی آدم نشد     راهش نشد از بد جدا

بهـــــر نجات از آتــــــشم       از چاه بیرونش کشم

با ایل و اهل و صد حشم     اما دریغ از یک نگا

گاهی به خشمم لنگ شد   گاهی عذابم سنگ شد

گاهی که خُلقـــم تنگ شد   جزغاله شد آن بی نـــوا

دیگـــــر به اینجایم رسید     تنها به تــو دارم امید

این انس را کن رو سفید     تا باز گردد سـوی ما

ای رحمت ارض و سماء      ای نور حق نور خدا

ای بهترین مخلوق ما         اقرأ بگو ای مصطفا

غُربتی

من برگشتم. از همه دوستان بخاطر لطفی که به بنده در این مدت داشتند سپاسگزارم.

هر وقت گشتی تو ایران میزنم دلم کوه غم می شود.

چراها مثل مور و ملخ به ذهنم هجوم می آورند. بخصوص اینکه چرا ما؟

کنار بیستون چون قطره ای از خجالت و حقارت آب شدم و در خاک سخت بیستون فرو رفتم.

در برابر کنجکاوی پسرم که اینجا کجاست چه می توانستم بگویم.

 او را به چشمه سار بیستون و جویبارهای زیبایش مشغول کردم و خود را به نسیم خنکش.

اما روح گُر گرفته ام با آب و نسیم خاموش شدنی نبود و خاموش نشد.

این شعر را با عجله نوشتم. شاید مرهمی بر آتش درونم باشد.

ما دست کی سپردیم؟ / ایران بی نوا را / این غُربتی کجا بود؟ / این خاک آشنا را

گشتم به مُلک کوروش / قلبم به درد آمد / ویران نموده این مرد / این باغ دلگشا را

فرهاد ها فراوان / تا بیستون شکافند / اما نبود یالی / شیران با صفا را

بردند تیشه اش را / کشتند ریشه اش را / کوهش به باد دادند / آن مرد با وفا را

دیدم هزار شیرین / مانند کاک شیرین / اما نبود فرهاد / شیرین دلربا را

یاران! به خواب رفتیم / بر روی آب رفتیم / باید به چشمه برگشت / این راه اشتبا را

این بخت ما نبوده / این قرعه مال ما نیست / بر ماست تا دوباره / جبران کنیم خطا را

کوته دلان بدانند / فردای روشنی هست / ذلت همیشگی نیست / مردان با خدا را

غُربتی= شخص خاص

اشتبا= اشتباه

ح.ا:کاک سوغات کرمانشاهه. نخریدم نخوردم نیاوردم.شرمنده همگی بویژه مادر خانمم