روز یلدا

دوست داشتین اول هر بیت یک "کاش" و در آخر آن "ولی افسوس" بگویید، شاید حال مرا بیشتر درک کنید.

کاش روزی روز ِ یلــــــدا می رسید      بعد ِ عمری شب به فردا می رسید

زیر کرسی می گرفتیم دست ِ هم      دست مجنون دست لیلا می رسید

از میان ِ پنجــــــــره خورشید بـــــاز      تا ســـــــر ِ بالیــن بــابــا می رسید

چادر ِ گلــــــدار مـــــادر  در نمـــــــاز      دامــــن مهرش بـــه دریـا می رسید

همنـــــــوا با نغمــــه ی ناقوس ها      بانگ ِ پشتــو تـا به سینا می رسید

از در ِ مسجد فقط با قصـــــد ِ قُـرب      یـک مسلمانـــی کلیسا می رسید

از درختــــــی در بهشـــــت ِ خاکیان      سیـــــــب آدم دست حوا می رسید

جـــــــای این تسبیح پــــاره از بشـــر      یک انـــــار ســــــرخ و زیبا می رسید

...

کاش یلــدا شــب نبود و یــک شبی       منتظــــر بودیـــم تــا یلــدا می رسید

دوست داشتم پیشاپیش یلدا را تبریک بگویم و می گویم، اما کاش آنقدر که طولانی ترین شب سال برای مان عزیز است، به فکر روزهای بلند زندگی نیز هم بودیم.

کاش کوتاهی روزهایش را به گردن بخت و بلندی شبهایش را قسمت نمی خواندیم.

یلدایتان مبارک

رنگ چشمانت

رنگ ِ چشمان تو از رنـــگ بــــریست

مثل ما نیست، گمان چشم ِ پریست

هرچه چشمان من از غیر تُهیست

کار چشمان تو در عشوه گریست

در نگاه ِ هوس انگیز تو دل

در تمنای نگاه ِ دگریست

کام چشمم نشود پر ز شکر

هر نگاه تو شکر در شکریست

سوسن از چشم تو آموخت نظر

ورنه او هم به تو چشمش نظریست

در بیابان طلب کام ِ مرا

چشمه ی چشم تو چون ابر ِ تریست

بر سر سفره ی چشمت چکنم

وقتی از دیده دلم گشنه تریست

هرچه از چشم تو گوید قلمم

شرح یک کور ز چشمان پریست

:: آهنگ این روزهای وبلاگم را تقدیم میکنم به چشمانی که تاکنون آیینه روزگار به خود ندیده است.

باشد که در زلال آنها انعکاس تصویر عشق را هر روز و هر لحظه  سبزتر و بالنده تر تماشا کنم.

خط خطی های ناخوانا

می کشم خطی شروعش از خیال      انتهایــــش نقطـــــــه ای در یک محال

از محال آمــــد به خاطـــــــر نام دل      زانکـــــــــه دل را در محالاتــــست بال

آتشی بـــــا آه بــــــــر پـــا می کنم      تا بســــوزم سینــــــــه را در اشتـعال

چونکه فریاد از دلم برخاست سخت      باز می گویم کمــــــی دیگــــــــر بنال

هر بلا بر مـــــــن رسید از دل رسید      جان به لب آمد، زبان در قیـــــل و قال

هرچه را من می کشیدم با سفیـــد      پشت سر در دست ِ دل دیـــدم زغال

ای رفیقان! بی دلی امــــــری محال      با دلـــم هم روی زردم چــــــــون هـلال

پاره خطّزندگی کِی دسـت ماست؟     کی به دست خود نوشتیم خطّو خال

دست ِ ما را دسـت ِ دل دادند دوش      خط کش و پــــرگار ِ ما هیچست حال

آنکه ما را بی قلم خــــط داده است        می دهــد مـــــــا  را به میلش انتقال

از شــــروع ِ  خــــطّ  ِ  ما تا انتهــا        دل مهندس باشـــــد و مـــــــا اشتغال

پس قلم را دست دل بایـــــد سپـرد        بعد از این دل می کشد نقش ِ کمال

میکشم خطّی شروعــش نقطه ای       نقطه ی پایـــــــــان بمانــــــد در خیال

خودم هم از خط خطی های ناخوانایم سر در نمی آورم. به دنبال راهی برای فرار از مدار بسته افکاری هستم که مدام مرا از نقطه ای به نقطه ای دیگر وصل میکنند.

انتظار بی جا

" کسی که دیگر منتظر کسی نیست ، کسی که دیگر شاید کسی نیست "  کوروش عزیز

اینم حرف دل آرمان در این زمینه :

کسی دیگر کسی را منتظر نیست

سفر نزدیک و اما همسفر نیست

کسی آبی نمی ریزد به دنبال

کسی دنبال درد و دردسر نیست

خیابان مملو از همنوع دیدم

ولی از جنس آدم یک نفر نیست

گذشت آن روزگار ِ  خوب ِ پرواز

خیال خسته مان را بال و پر نیست

تن ِ تنها به دوش ِ خسته افتاد

برای نعش خود  نا در کمر نیست

زمین از گـــــــور ما  آبــــاد گردید

کفن بر تن ولی خاکی به سر نیست

سیه پوشیـــــــــــم  اما خنده بر لب

عجب بر ما به چشمی اشک تر نیست

برادر ! انتظارت را نگــــــــه دار

کسی دیگر کسی را منتظر نیست

خاطرات سوخته

وقتی که بچه بودم

                      گرگی به گله ام زد

در غفلت بلوغــــــم

                      برقی به کله ام زد

دزدید باورم را

                      افکـــار ســــاده ام را

چون دید مست نورم

                     نوشیــــــد باده ام را

***

وقتی بزرگ گشتم

                      گرگی به گله ام زد

در خرمن فروغــــم

                      آتـــش به کله ام زد

دزدید قصــــه ام را

                      شعر و ترانــــــه ام را

وقتی شنید بانگم

                      آویخت شانــــــه ام را ^*

  ^*  اشاره به کاری که شاپورر ذوالاکتاف با اسیران رومی کرد.

خاطرات کودکی ام در خاطرم زنده شد و سادگی ام در پیش گرگان روزگار آزارم داد.

کاش دوباره بزرگ می شدم تا بزرگتر فکر میکردم.

بانوی عشق

تا که مستم از تـــو ای بانوی عشق!

پیـــــش ِ پایـــت میزنم زانوی عشق

بس تماشاییست چشمت، می زند

بوسه بـر چشمان ِ تــو آهوی عشق

دل رفت آنجا که یاد جانان و عطر بانوی عشق در هوا لبریز است.

تقدیم به چشمانت که سرشار از زندگی است.

عطش مرگ

عطش به جان من مریز

مرا به جان چه حاجت است

به تیر و دشنه خون مکن

مرا به زخـــم عادت است

ننالم از بلای دهر

رضایتم به قسمت است

دلم اسیر خاک نیست

رها از این اسارت است

کویر و خار سد نشد

وصال یار زحمت است

تمام غصه ها کم است

اگر برای رخصت است

شراب مرگ می زنم

 که روزگار ِ عشرت است

گذر از این کویر ِ غم

گذر به باغ رحمت است

مرا عطش به آب نیست

عطش به آب ِ جنّت است

تو ای پلید ِ دل سیاه

بیا که مرگ راحت است

بزن به سینه ام خدنگ

زمان ، زمان هجرت است

فلسفه مرگ را در کتاب عاشورا هنوز درک نکرده ام

انچه در بالا گفتم یک درک ناقص از کمال دست نیافتنی قصه ی کربلاست.

قصه سرخ

در کنــار  ِ برکــــــه ای آب خنــــک     یـــاد ِ لبهـای تــــــو می ریــزد نمک

چشم ِ بارانی خجــل از خــاک تو     خاک ِ یادت از عطــــش دارد تــــرک

دست ِ ما کوتاه و خـــرما بـر نخیل     دست یاریّ ِ تو می خواهد کمک

قصـــه ی ســـرخ ِ تو در طول زمان     قلب ها را می نـــوردد تـک به تــک

هر کسی در گوشـــه ای از نام تو      عاشقانه می کشـــد با دل ســرک

قصــــه گوی قصـــه ات دلها شدند      از خــــــــدا تــ ا آدم و جـــن و ملــک

آنکـــــه را از تو نشانی برده است     تاج ِ عـــزت می نهد بـر ســر فلــک

مولا حسین جان! شعرهایم الکن و در شان و قامت بلند تو نیست. اما برگ سبزیست تحفه درویش.

ماه اندوه

دلم می خواهد از غم پــــــر بریزد

تمام ِ خــــــاک ِ عالم ســـــر بریزد

دلم تنگ محرم شد ، حسین جان!

که تا اشکی ز چشـــم  ِ تـر بریزد

مگر پیمانه ی آبــــــــــــــی بگردد

به کـــــام ِ تشنه ی اصغـــر بریزد

اندوه محرم سنگین است. سینه ها را با نوحه بر اندوه حسین سبک کنیم.

ماجور باشید !

رخوت روزگار

ای دلا! فـــــریاد کـــن امـــــا فقــــــط     اندکـــــــی آرامتــــــر در گــــــــوش من

تازه بـــــر دامـــــن نهـادم دردســــــر     رفته انــــدر خواب خـوش خرگوش من

کوچه ها از حــرف تـازه خالی است     سینه ها خالـــــــــی تر از آغــوش من

سیر و پر افتاده در زنجیـــــر ِ مست     اژدهـــــــای قلعــــــه ی خامـــوش من

بیشـه در دست شغال ناکس است     شیر ِ جان پوشیده رخت ِ موش من

روزگــــــــــاران در خــلال رخوتــــــــم     زهـــــر عادت می کنــد در نـــوش من

ای دلا! فــــــریاد کن اما چــه ســـود     ســــر نمی آیــــــــد زبان از جوش من

به خلوت مرگ گونه ی سکوت عادت کرده ایم. سخت بیدار خواهیم شد وقت سحر!