قصه سرخ

در کنــار  ِ برکــــــه ای آب خنــــک     یـــاد ِ لبهـای تــــــو می ریــزد نمک

چشم ِ بارانی خجــل از خــاک تو     خاک ِ یادت از عطــــش دارد تــــرک

دست ِ ما کوتاه و خـــرما بـر نخیل     دست یاریّ ِ تو می خواهد کمک

قصـــه ی ســـرخ ِ تو در طول زمان     قلب ها را می نـــوردد تـک به تــک

هر کسی در گوشـــه ای از نام تو      عاشقانه می کشـــد با دل ســرک

قصــــه گوی قصـــه ات دلها شدند      از خــــــــدا تــ ا آدم و جـــن و ملــک

آنکـــــه را از تو نشانی برده است     تاج ِ عـــزت می نهد بـر ســر فلــک

مولا حسین جان! شعرهایم الکن و در شان و قامت بلند تو نیست. اما برگ سبزیست تحفه درویش.