خاطرات سوخته

وقتی که بچه بودم

                      گرگی به گله ام زد

در غفلت بلوغــــــم

                      برقی به کله ام زد

دزدید باورم را

                      افکـــار ســــاده ام را

چون دید مست نورم

                     نوشیــــــد باده ام را

***

وقتی بزرگ گشتم

                      گرگی به گله ام زد

در خرمن فروغــــم

                      آتـــش به کله ام زد

دزدید قصــــه ام را

                      شعر و ترانــــــه ام را

وقتی شنید بانگم

                      آویخت شانــــــه ام را ^*

  ^*  اشاره به کاری که شاپورر ذوالاکتاف با اسیران رومی کرد.

خاطرات کودکی ام در خاطرم زنده شد و سادگی ام در پیش گرگان روزگار آزارم داد.

کاش دوباره بزرگ می شدم تا بزرگتر فکر میکردم.

بانوی عشق

تا که مستم از تـــو ای بانوی عشق!

پیـــــش ِ پایـــت میزنم زانوی عشق

بس تماشاییست چشمت، می زند

بوسه بـر چشمان ِ تــو آهوی عشق

دل رفت آنجا که یاد جانان و عطر بانوی عشق در هوا لبریز است.

تقدیم به چشمانت که سرشار از زندگی است.

عطش مرگ

عطش به جان من مریز

مرا به جان چه حاجت است

به تیر و دشنه خون مکن

مرا به زخـــم عادت است

ننالم از بلای دهر

رضایتم به قسمت است

دلم اسیر خاک نیست

رها از این اسارت است

کویر و خار سد نشد

وصال یار زحمت است

تمام غصه ها کم است

اگر برای رخصت است

شراب مرگ می زنم

 که روزگار ِ عشرت است

گذر از این کویر ِ غم

گذر به باغ رحمت است

مرا عطش به آب نیست

عطش به آب ِ جنّت است

تو ای پلید ِ دل سیاه

بیا که مرگ راحت است

بزن به سینه ام خدنگ

زمان ، زمان هجرت است

فلسفه مرگ را در کتاب عاشورا هنوز درک نکرده ام

انچه در بالا گفتم یک درک ناقص از کمال دست نیافتنی قصه ی کربلاست.

قصه سرخ

در کنــار  ِ برکــــــه ای آب خنــــک     یـــاد ِ لبهـای تــــــو می ریــزد نمک

چشم ِ بارانی خجــل از خــاک تو     خاک ِ یادت از عطــــش دارد تــــرک

دست ِ ما کوتاه و خـــرما بـر نخیل     دست یاریّ ِ تو می خواهد کمک

قصـــه ی ســـرخ ِ تو در طول زمان     قلب ها را می نـــوردد تـک به تــک

هر کسی در گوشـــه ای از نام تو      عاشقانه می کشـــد با دل ســرک

قصــــه گوی قصـــه ات دلها شدند      از خــــــــدا تــ ا آدم و جـــن و ملــک

آنکـــــه را از تو نشانی برده است     تاج ِ عـــزت می نهد بـر ســر فلــک

مولا حسین جان! شعرهایم الکن و در شان و قامت بلند تو نیست. اما برگ سبزیست تحفه درویش.

ماه اندوه

دلم می خواهد از غم پــــــر بریزد

تمام ِ خــــــاک ِ عالم ســـــر بریزد

دلم تنگ محرم شد ، حسین جان!

که تا اشکی ز چشـــم  ِ تـر بریزد

مگر پیمانه ی آبــــــــــــــی بگردد

به کـــــام ِ تشنه ی اصغـــر بریزد

اندوه محرم سنگین است. سینه ها را با نوحه بر اندوه حسین سبک کنیم.

ماجور باشید !

رخوت روزگار

ای دلا! فـــــریاد کـــن امـــــا فقــــــط     اندکـــــــی آرامتــــــر در گــــــــوش من

تازه بـــــر دامـــــن نهـادم دردســــــر     رفته انــــدر خواب خـوش خرگوش من

کوچه ها از حــرف تـازه خالی است     سینه ها خالـــــــــی تر از آغــوش من

سیر و پر افتاده در زنجیـــــر ِ مست     اژدهـــــــای قلعــــــه ی خامـــوش من

بیشـه در دست شغال ناکس است     شیر ِ جان پوشیده رخت ِ موش من

روزگــــــــــاران در خــلال رخوتــــــــم     زهـــــر عادت می کنــد در نـــوش من

ای دلا! فــــــریاد کن اما چــه ســـود     ســــر نمی آیــــــــد زبان از جوش من

به خلوت مرگ گونه ی سکوت عادت کرده ایم. سخت بیدار خواهیم شد وقت سحر!

مهر جانان

گفتــم از جانان بگویم بهتـر است    نـام جانان جلــوه ی این دفتـــر است

عطــــر ِ جانان در فضای کلبــه ام    بهتـر از عطــــــــر  ِ گلاب قمصر است

سینــه ی ما محضر جانان ماست    چشم جانان قاضی این محضر است

در جدال ِ عشـق با جانـان ِ جان    هرچـه باشـد او کمــاکان افسر است

حرف ِ آخر اینکه در قامــــوس مـا     مهـر  ِ جانان در دل و پا بر سر است

برای گفتن حرفهایی که دیر است شاید خیلی هم دیر نباشد.

بهر حال دیر شدن بهتر از دور شدن است.

روزگار عشق

روی قلبم می نویسم نام عشق

می نهم پا در فریب دام عشق

لحظه ها را می شمارم تک به تک

تا ببینم حاصل ِ فرجام عشق

::::/ سکوت اینجا را دوست دارم، وقتی امیدی به فریاد نیست.

زمستان سکوت

گاهی به گذشته سری باید زد

در گذشت ِ خاطرات را یاد بودی لازم است به قدر فاتحه ای یا چند بیتی شعر

مرگ نسبی است و زندگی مطلق ، مجازی هم که باشد توفیری نمی کند.

بعد از این به این میت ناآمرزیده سری خواهم زد و برای شادی روحش فاتحه ای خواهم خواند.

باشد که از سر تقصیراتش بگذریم.

تا بهاران یک زمستان مانده است

اندکی تا فصل ِ باران مانده است

در گلوی ِ ما ولی ، فریاد ِ درد

در میان برف و بوران مانده است

آبدزدک

این آخرین پست وبلاگ آبدزدک است.

 برای بودن و حیاتش  خیلی تلاش کردم اما انگار عمرش سر آمده است.

از همه دوستان که همیشه در کنارم بودند تشکر بسیار دارم.

اسم نمی برم تا خدای نکرده کسی را  از قلم نیاندازم.

هر چیزی سرانجامی دارد. من وبلاگهای زیادی داشته ام که عمرشان به این دنیای مجازی نمانده است. البته هنوز بعضی هاشون در قید حیاتند.

برای نبودن دلیل لازم نیست. آنچه دلیل میخواهد بودن است .

 اما از زبان حافظ بگوییم حرف دل را شاید بهتر باشد:

در کار گلاب و گل حکم ازلی این بود    کین شاهد بازاری ، وان پرده نشین باشد

و حرف آخر مثل همیشه شعری آبکی از خط خطی های آرمان که هیچ وقت نام واقعی اش آرمان نبود.

زندگــــــــــی آب روان اس، آبدزدک!    زندگـــــی دزد زمان اس، آبدزدک!

زندگی خاطــــــــره ای بیش نبـــود     زندگی نامــه رسان اس، آبدزدک!

زندگی گرچه سرابی است قشنگ     زندگی بــــــــاور آن اس، آبدزدک!

زندگی بــودن ِ بسیــــــــار نبــــــود      زندگی راحت ِ جان اس، آبدزدک!

زندگی حــرص و ولـــع نیست ولی      زندگی قصه ی نان اس، آبدزدک!

زندگی بغض فـرو خورده ی ماست       زندگی خنـده کنان اس، آبدزدک!

زندگی قصـه ی وبلاگ مـــن است       زندگی هـــا گذران اس، آبدزدک!

اس= است

یا علی

در پناه خدا باشید