ای دلا! فـــــریاد کـــن امـــــا فقــــــط اندکـــــــی آرامتــــــر در گــــــــوش من
تازه بـــــر دامـــــن نهـادم دردســــــر رفته انــــدر خواب خـوش خرگوش من
کوچه ها از حــرف تـازه خالی است سینه ها خالـــــــــی تر از آغــوش من
سیر و پر افتاده در زنجیـــــر ِ مست اژدهـــــــای قلعــــــه ی خامـــوش من
بیشـه در دست شغال ناکس است شیر ِ جان پوشیده رخت ِ موش من
روزگــــــــــاران در خــلال رخوتــــــــم زهـــــر عادت می کنــد در نـــوش من
ای دلا! فــــــریاد کن اما چــه ســـود ســــر نمی آیــــــــد زبان از جوش من
به خلوت مرگ گونه ی سکوت عادت کرده ایم. سخت بیدار خواهیم شد وقت سحر!
این روزها پر درد حرف میزنی رفیق
تو را چه شده رفیق ؟
درد بی صدا داری؟
مثل همه ما خدایا یاریمان کن
گویی همگی به خواب سنگین اصحاب کهف رفته ایم که بیداری از آن سالیان سال ادامه دارد .
شاید گمان کرده ایم عمر نوح را خواهیم داشت
درود