شرار چشمانت

چشمت بــه یکـی اشاره ام سوخت    یکبـــار که نـــه دوباره ام سوخت

چشمان تـــــو آتــش و دلم گرفتـــــار     چشمان تـو در شراره ام سوخت

درویش شــدم که در نگاهــــت آیـــم      در نیم نظر لباس پاره ام سوخت

ققنــــوس مــــــرا نگـــــــاه عشقـــت      ناچار که شد به چاره ام سوخت

گفتی که بچشم خود بسوزومت باز؟      یکعمر دلم به " آره " ام سوخت

به راستی که در آتش چشمانش می سوزم

و براستی که در گلستان نگاهش ققنوس وار زبانه می کشم.

تا باد چنین بادا !

آرمان: با شعرهایم میانه ای خوبی ندارم، ولی این شعر را خیلی دوست دارم.