امروز روز بزرگداشت فردوسی است.

شاعری که زبان فارسی رو بگفته خودش از نو زنده کرد.

این شعر را که با عجله نوشتم تقدیم میکنم به آن بزرگ مرد روزگار

به پارسی اگر تاج زرین کسی است    ز فردوسی از ما ستایش بسی است

بـه گیتــی نیامــد چنیـن شاعـــــری    که پارسی کند زنـــده چون ساحـــری

بـه رستـــم دهــد زور و بازوی مـــــا     بــه اسفندیار چشــــم و ابــــــروی ما

سیاوش کنــد مظهـــر عشـــق ناب      که افتـــاده در دســـت افراسیـــــــاب

بـه رودابـــه تصویـر ِ مـــادر نمـــــــود      وفــــا را به تهمینه همسـر نمـــــــود

پـــــدر را خـــرد کـرد و زالش بـخواند      کنـارش چو سیمرغ  ِ دانش نشاند

جوانی بــه سهـراب ِ شـــــاداب داد      به عقـــل جوانان کمــــی تـــــاب داد

بـه ایـران اگـــر دشمنی شد پدیــــد      رهـــش بستــــه اند خیــل گردآفرید

جهـــــان آفـــرید با قـــلم آن عـزیــز       خدایـــــا! به پایــــش فقط گــــل بریز

که او را به سر تاج شاهی ســــزد       نه منّـــت ز محمــــــود نادان کـشــد

به فـردوسی از ما سلامی رسـان        به فردوس خود بهترین جـــــــا نشان

پی نوشت: در بیت سهراب قصدم فقط شوخی با جوانان بود. لطفا کسی به دل نگیرد.

در مورد محمود هم فکر بد نکنید. منظورم سلطان محمود غزنوی بود که در حق فردوسی بزرگ نامردی کرد و به عهد خود در قبال مبلغی که قرار بود بعنوان پاداش به فردوسی بدهد وفا نکرد.