پُر  ِ حرفست دلم ، مبهم نیست     همــــه دردست تنــم مـــرهم نیست

قفس  ِ تــــن شده از خاک بنــــا     دَر  ِ دل بستــــــه ولـی محکم نیست

مَلـــک و جن و پری مثــل ِ همند     غـــم  ِ آنها سر  ِ سوزن هــم نیست

من ِ من گشته دراین خاک اسیر      بخـــدا جای مـــــن این عالـم نیست

بـــه یتیمی مـــــــرا آورد خـــــــــدا     مــــن  ِ نوعـــی پــــــــدرم آدم نیست

ببـــــرم خانـــه خدایـــا ! کافیست!     کسی اینجا بــــــه غمم محرم نیست

گنهم خــــوردن یک سیب تــو بود     تـــــو بگـــــو اینهمه کیفـــر کم نیست؟

به بهشتم مــــده وعــــــده یارب!     بـــــه زمین مثل بهشتـت کــم نیست

ببـــــــرم خانه ی تنهایـــــی خود     که مــــــرا غیر خــــودم همدم نیست

به وبلاگ یک دوست قدیمی (از سر کنجکاوی (بعدا میگم برای چی) )  سر زدم.

یکی از پستهایش به من حس غریبی داد.

دیدم درد آدمی دردیست مشترک که نیاز به فلسفه بافی برای گفتنش نیست.

مخلص کلام اینکه ما مال اینجا نیستیم و اینهمه حس دلتنگی مان بخاطر دوری از اصل مان است.

اینجا زندانی بیش نیست و خدا مهربان ترین زندانبان آنست.

شعر بالا نیز برگرفته از این حس به ذهنم رسید.

علت کنجکاوی: دوستی نذر کرده بود که برای آقایی درد دل بنویسد.

به این دوست بخاطر ادا به نذری که اصلا فکر نمی کردم تا اینجا ادامه بدهند تبریک می گویم.

اگرچه دو سه جمعه ی دیگر هنوز باقیست، اما مدامت بر این کار نیکو جای تقدیر و تبریک دارد.

از طرف من به ایشان تبریک بگویید.