یادم آمــــد یاد ِ آن استاد ِ مهر         دل گرفت از دوری اش در حال شعر

گفتم از او ذکــــر خیری آورم           نام خوبــش لای شعری آورم

چند وقتی دل شکسته از کسی است        غصه هایش از غم دنیا بسی است

از قلم اندوه و غم ، از دیده اشک          یک به یک می ریزد از انبان ِ مشک

آسمانش ابری از بخت ِ فریب           درد دارد آن هم از دست طبیب

آنکه باید مرهم ِ مهرش بداد        طفل هجران از شکم بهرش بزاد

او نفهمید قدر ِ این قندان ِ ما          تا کند درمان ِ او درمان ِ ما

ای بــــــدا ! آن یار از دستش غمی ست       عمر شادی از حضور ِ او کمی ست

ای بــــــــدا ! آن یار یاور نشد       رفتنش از پیش ِ دل باور نشد

غم بخور استاد من! غم خوردنی است        آنقدر غم خورده ایم دل آهنی است

غم بخور استاد من! غم اندک است        خرمن ِ غم چاره اش یک فندک است

این نشد آن می رسد با اشتیاق         غصه لاغر می شود، دل بــــاز چاق

گور بابای ِ هر آنکس بی وفاست       چون نباشد بی وفا دنیا صفاست

دلم برای استاد کوروش تنگ شد. این شد که دق و دلی ام را سر کاغد و قلم در آوردم. غیر از شعر هم زبان گفتن بلد نیستم. نقصان یکی دو تا نیست.