ای دلا! فـــــریاد کـــن امـــــا فقــــــط     اندکـــــــی آرامتــــــر در گــــــــوش من

تازه بـــــر دامـــــن نهـادم دردســــــر     رفته انــــدر خواب خـوش خرگوش من

کوچه ها از حــرف تـازه خالی است     سینه ها خالـــــــــی تر از آغــوش من

سیر و پر افتاده در زنجیـــــر ِ مست     اژدهـــــــای قلعــــــه ی خامـــوش من

بیشـه در دست شغال ناکس است     شیر ِ جان پوشیده رخت ِ موش من

روزگــــــــــاران در خــلال رخوتــــــــم     زهـــــر عادت می کنــد در نـــوش من

ای دلا! فــــــریاد کن اما چــه ســـود     ســــر نمی آیــــــــد زبان از جوش من

به خلوت مرگ گونه ی سکوت عادت کرده ایم. سخت بیدار خواهیم شد وقت سحر!